1. Voorbereiding matters
“Hope is not a strategy”, zei een wijs man me ooit. Het blijft één van mijn credo’s dewelke ik leef. Voorbereiden? Enkele bootcamps, een functionele training vooral op de bovenbenen en kuiten gericht, alsook een mountainbike tourtocht. Daarmee zou ik het doen. “Jij bent toch getraind, zeker?”, heb ik veel in de weken vooraf horen zeggen. “Ja, daar ga ik vanuit”, zei ik dan. “Ja maar, wat dan met het tekort aan zuurstof op die hoogte?” – “Goh, in Nepal vier jaar geleden had ik daar relatief weinig last van.” Fingers crossed …
Al na de eerste tweedaagse naar de Dôme Des Glaciers (3700hm) kwam de pijnlijke realiteit naar boven. Bovenbenen en kuiten waren amper nog bewandelbaar. Zouden we daarmee morgen 5u in de diepsneeuw klimmen? De gids spaarde ons duidelijk niet in de voorbereiding en wou zeker zijn dat we in staat waren om de prestatie te leveren. Door de vermoeidheid daalde de concentratie en begonnen we foutjes te maken: misstappen, vallen … We vroegen ons dan al gauw terecht af of we wel in staat waren om de Mont Blanc te beklimmen. Foutjes, hoe klein dan ook, worden daar dodelijk afgestraft.
We besloten om toch het avontuur te starten en over de finale beklimming ’s ochtends in de hut te beslissen. Daar aangekomen was de adrenaline zo hoog en de kers op de taart zo dichtbij dat niemand de tocht nog in vraag stelde. Let’s do this!
Om 3u ’s nachts begonnen we eraan. Uitgezonderd het eerste uur was de regel afzien, punt. Het tempo lag door de weersomstandigheden iets lager dan voorzien, waardoor de pauzes beperkt waren. Het werd één lange marteling. Ja, we hebben het gehaald en we waren super trots om daarboven te staan. Maar of het leuk was? Het was vooral één en al afzien. Ieder van ons is zichzelf meerdere keren tegen gekomen. De conclusie was unaniem: had ik dat geweten, dan had ik me veel meer voorbereid zodat ik er ook meer van had kunnen genieten.
2. Het enige wat telt, is de eerstvolgende stap
Misschien was dat wel de allerbelangrijkste learning. Het enige wat telt, is wat voor je ligt en dat kon je vrij letterlijk nemen: de eerstvolgende stap. Naar boven kijken hoever je nog moest gaf weinig moed. Elke keer dat je de top dewelke voor je lag bereikte, was er een nog hogere top erna. Ik werd er nogal moedeloos van op de duur.
De eerstvolgende stap kan je altijd maken, hij hoeft niet groot te zijn. Het komt erop aan de stap te nemen, te blijven nemen, en enkel de focus daarop te houden. Meer is het niet. Simpel maar niet makkelijk. Je innerlijke dialoog denkt er op dat moment namelijk wel anders over. Mentale training noemt dat. Waar geef je op dat moment je aandacht aan: elke verzuurde vezel in je lijf, het tekort aan adem, of het feit dat je in beweging blijft en telkens een stap dichter bij je doel komt? Pain is temporary, victory forever, nietwaar?
3. Een goede leider (gids) maakt het verschil
Een goede leider brengt je efficiënt naar je doel. Check. Over hoe die dat deed, hadden we wel wat vragen en discussie over. Hij was niet bepaald een open boek en er werd van zijn kant niet veel moeite gedaan om te connecteren.
Hij had ook zijn eigen manier om in te schatten of we er al dan niet in staat voor waren, wat op het randje van verantwoord te noemen was. Of was dat net om ons bang te maken en de beproeving niet te onderschatten? Daar was hij zeker wel in geslaagd. Uiteindelijk hebben we wel ons doel gehaald.
4. Je bent maar zo goed als je materiaal
We stonden bij aanvang van onze eerste beklimming mooi te blinken met onze grote rugzakken, inclusief slaapzak, toiletzak, pyjama, reservekledij en wat nog allemaal. Na de eerste tweedaagse werd duidelijk wat ‘travel light’ precies inhield bij alpinisten. Een extra vest en een windstopper naast je klimmateriaal, that’s it. Niet dat we daarna de berg ineens opvlogen, maar wat een verschil in comfort en niet te vergeten in stabiliteit bij de uitdagendere overgangen. We weten nu ook wat het ‘Tested in Mont Blanc valley’ label bij Decathlon wil zeggen.
5. Het is nooit echt op
Telkens denk je dat je energie volledig op is, dat de bodem nu echt wel bereikt is. Eerlijk, mocht er een keuze – doorgaan of terugkeren- zijn geweest, dan stonden we niet op de top. Maar die keuze was er niet, niet in mijn hoofd en ook niet in dat van de anderen in de groep. We waren per drie aan elkaar gezekerd. Ofwel kom je per drie aan op de top of ga je per drie naar beneden. Als quitting geen optie is, dan is succes alleen maar een logisch gevolg – binnen aanvaardbare en veilige grenzen.
Vaak denken we de keuze te hebben en laten we de quitting optie te makkelijk toe. Denk maar aan ’s ochtends wanneer de wekker gaat. Wie snoozet er vaak? Dat doe je ook alleen maar als er ruimte voor is. Heb je een afspraak en weet je dat je het anders niet haalt, dan sta je meteen op.
Ruimer gesteld, stel dat morgen letterlijk je ‘deadline’ is, zou je vanochtend snoozen? Als morgen te surreëel klinkt, stel dan je deadline op binnen 2,5 jaar (Wat zelfs wat ruim genomen is misschien?). Hoe zouden je keuzes er dan vandaag uit zien?
6. Geluk moet je hebben
Achteraf klinkt het allemaal makkelijk gezegd. Maar de belangrijkste factor van allemaal was misschien wel ‘geluk’. Soms heb je het, en soms heb je het niet. Twee kanten van de medaille. Alles op een rijtje gezet, hebben we gewoon heel veel geluk gehad: mocht het meer sneeuwen, het harder zou waaien, er een wolk rond de top zou hangen (zoals voorspeld) waardoor we geen uitzicht zouden hebben, het materiaal het zou laten afweten, we onderkoeld of uitgeput zouden zijn, de hoogteziekte ons misselijk zou maken …, dan hadden we de top niet gehaald. Vroeger was ik zo arrogant om te zeggen dat geluk afdwingbaar is. Intussen weet ik gelukkig beter en is er in plaats van arrogantie vooral dankbaarheid gekomen.
Om te eindigen met woorden van Phil Knight (oprichter van Nike)
“There comes a time in every life when the past recedes and the future opens. It’s that moment when you turn to face the unknown. Some will turn back to what they already know. Some will walk straight ahead into uncertainty. I can’t tell you which one is right. But I can tell you which one is more fun.”
